Apirillaren lagun elkarra,
saroi berdeko alaitasuna,
Ama Venus'en asnase biguñ,
aize laguna.
Zuk badakizu zenbateraño
arkitzen naizen penaz beterik,
zeren ez nazun entzun izandu
kejak besterik.
Eraman izan dituzu iñoiz
neriak zenbait adi ta negar,
mendirik mendi, saroirik saroi,
ibarrik ibar.
Zuaz ta esan zaiozu nere
anyerusari, noizbait bezela
ez baldiñ banau berriz maitatzen,
ilko naizela.
Nere miñaren berri lenago
jakiten zuben; eta ni miñez
negon guziyan, bera egoten zan
negar egiñez.
Zori obeko beste denboraz
maite ninduben eziñ geiago;
beste denboraz... bañan, ai!, orain
aserre dago.
Zuaz aguro, zuaz korrika,
zuaz lasterka, egan juan zaite,
eta esaiozu ilko naizela
ez banau maite.
Ala jaungoiko diran guziyak
amoriyua dezaizutela,
ala zerubak zure zori ona
nai dezatela.
Eta zuk egan ibillitzeko
zein denboretan dezun atsegiñ,
ez dezatela sekulan elur
osto bat egiñ.
Aiñ gutxiyago ditzala iñoiz
oroi beltzaren kaskarabarrak
eritu zure lore ostozko
ego ñabarrak.
