Frantzeratik itzulia, mamiz.
(BESSE DE L.)
I
Esan amatxo: aingerutxoak
egoa urrezko badute,
zeru urdiñean urre-dirdira
nik nola ikusten ez-ote?...
Parre gozo bat amak eginda,
aurrari ala diotsa:
—Beetik dakusgun urdiña zeru-
azpia baizik ezpaita.
—Ene, ba!... azpia —mutillak dio—
orren ederra dalarik,
nolakoxea ote-da, gero,
zerua goi-alderditik!...
II
Gautu zanean, ortzi zabala
bare-ozkarbi zegoen,
ta izar argien zillar-begiak
aurrari par-zegioten.
Aur-kezka oro amets eztitsu
biur oi-diran garaian,
aurrak, amaren biotz-alboan,
berriro onela ziotsan:
—Zerua azpitik orren ederra
dalarik, amatxo maite,
ai nere poza, zeru-gainkia
ikustera aal-baningoke!...
III
Aurraren naia zeruratu zan,
(alatsu otoitz garbia),
ta aingerutxoak eska zioten
Yaunari lagun berria.
Eguzkiaren urrezko yaia
berriro izeki zaneko,
begia itxirik zeukan aurtxoak
zeru-azpia lkusteko.
Seaska-aldean ama gaxoak
otoi-zegian, negarrez,
semea igoa baitzun, zeruko
goikia ikusi-bearrez.
beste proiektuetan: [[w:w:eu:Biotz-begietan|Wikipedia article]].